(Wataha Powietrza) od Rena

Słońce muskało mnie po twarzy, rzucając światło na na jasne włosy Sol rozrzucone na poduszce. Przekręciłem się i delikatnie przysunąłem, całując jej obnażoną szyję, po czym zacząłem bezmyślnie kreślić kręgi na jej ramieniu, przy okazji wdychając słodki zapach dziewczyny. Poruszyła się nieznacznie i z ociąganiem odwróciła twarz w moją stronę.

-Obudziłem cię-stwierdziłem, całując ją w usta. Uśmiechnęła się figlarnie.

-Nigdy nie śpię głęboko. Poza tym nie mam nic przeciwko takiemu budzeniu.-powiodła palcem po linii mojego podbródka, cały czas patrząc na mnie przenikliwymi zielonymi oczami.

-Mogę cię tak budzić codziennie, kochanie.-Cmoknąłem ją w czoło. Podniosłem się na łokciach i z żalem podniosłem się z łóżka.

-Co robisz?-Sol oparła się na ramieniu i obserwowała mnie spod wpół przymkniętych powiek.

-Ubieram się-rzuciłem, przekopując się przez stertę pościeli.-Gdzie są te cholerne spodnie?!-warknąłem.

-Gdzie chcesz iść?

-Muszę pogadać z Macabre i zrobić obchód. Wrócę jak najszybciej się da, ale to wszystko może potrwać..

-Nie szkodzi-wzruszyła ramionami i naciągnęła na siebie chyba moją koszulkę.-Ale co ja mam robić w tym czasie? Ren, nie mogę tak bezczynnie siedzieć...-posłała mi pełne żalu spojrzenie.

Westchnąłem cicho i usiadłem obok niej na łóżku.

-Możesz jakoś powęszyć w umyśle tego nowego? Nie jestem pewien czy możemy mu ufać...

-Oczywiście-uśmiechnęła się.- Potem może pójdę do Ivalio...Dawno się nie widzieliśmy.

Miałem już się sprzeciwić, ale w ostatniej chwili powstrzymałem się od jakiejś ciętej riposty. Ma prawo do spotkania z bratem. Nie mogę jej wiecznie trzymać w złotej klatce.

-Niech będzie...Tylko bądź ostrożna i w razie czego nie wahaj się wezwać pomoc. I nie zapominaj o tym, że masz bardzo silne moce, więc to raczej Rada powinna się bać ciebie.

-Wcześniej...-zaczęła.

-Zmieniłem zdanie.-Przerwałem jej.-Dalej się o ciebie boję, ale myślę, że dasz sobie jakoś radę. Ufam ci, Sol.-pocałowałem ją szybko i podniosłem się żeby wyjść.-Ale mimo wszystko nie szwędaj się sama po Niemych Górach i powiedz bratu, żeby cię odprowadził.-Dorzuciłem jeszcze.

-Postaram się-uśmiechnęła się niewinnie.-Kocham cię.

-Ja ciebie też. Nawet bardzo.

(Mac?)