(Wataha Wody) od Ice'a

Pytanie: Co ja właściwie robię i jaki to ma cel? zadałem sobie dopiero po jakiejś godzinie wałęsania się po Niemych Górach. Mogłem tłumaczyć to na różne sposoby, ale najbardziej prawdopodobne wydawało mi się tłumaczenie, że chciałem sprawdzić czy na terenach nie pozostali jeszcze jacyś pojedynczy wrogowie. Nikt nie rzucił mi się do gardła, co oznaczało, że możemy czuć się bezpieczni. A przynajmniej na razie.
Rozmowa z Nivrą, z tym nowym kolesiem, z Renem i "zdjęcie" klątwy z Elizabeth przebiegło jak we śnie. W głowie utkwiła mi tylko rozmowa z Hebi i chyba tylko wtedy byłem obecny duchem, a to co do mnie mówiła jakoś przebijało się do mojej świadomości. Choć nie do końca w to wierzyłem. NIC nie miało być dobrze.
Miałem już skręcać w stronę terenów Watahy Wody, kiedy przypomniałem sobie, że trwa wojna i wszystkie watahy na ten czas zebrały się na terenach Rena. Jedynych uzbrojonych w PRAWDZIWĄ broń...
Zawróciłem i znalazłem się w plątaninie suchych krzaków i konarów drzew. Skały nadawały miejscu surowości i uroku, a szare niebo idealnie pasowało do Alfy tych terenów. Obecność Rena wyczuwało się na więcej niż kilometr, a bariera, którą założył na granice, pulsowała silnie w świetle księżyca. Teraz była potrzebna bardziej niż wcześniej. W każdej chwili mógł przekroczyć ją wróg, to też wszyscy byli podwójnie czujni. I przestraszeni.
Moją uwagę przykuł ruch. Dwie osoby przemieszczały się lasem, rozmawiając zbyt głośno jak na potencjalnych szpiegów. Trudno powiedzieć, czy to co poczułem, gdy zobaczyłem Bellę w towarzystwie jakiegoś chłopaka, było strachem o nią, ulgą, poczuciem winy czy czymkolwiek innym. Przyjrzałem się podejrzliwie mężczyźnie. Jego zachowanie wobec Belli było co najmniej przyjacielskie, ale wrogowie są sprytni. Are też wydawał się być po naszej stronie. Właśnie. WYDAWAŁ.
Nasze spojrzenia się spotkały. Wzrok chłopaka był dość jednoznaczny...Mówił mniej więcej : Nie zbliżaj się do niej, bo jest moja.
Ja byłem prawie pewien, że moje oczy były wyprane z emocji. Nie czułem już zupełnie nic. Może oprócz pustki. I nadal zastanawiałem się w którym momencie się złamałem. Wtedy, kiedy zabiłem, czy gdy musiałem patrzeć jak Bella cierpli. Przeze mnie.
Z resztą to już nie jest ważne. Teraz muszę skupić się na Niemych Górach, na bezpieczeństwie Hebi, Belli, na tym wszystkim, co przysięgałem chronić.
Chłopak wyglądał przez chwilę jakby chciał się na mnie rzucić, ale gdy Bella położyła rękę na jego ramieniu odwrócił się tylko bez słowa i ciągle mierząc mnie wzrokiem, szedł dalej, trzymając Bellę w pasie.
Stałem przez chwilę, zastanawiając się co zrobić. Bezpieczeństwo Belli wzięło górę i podjąłem błyskawiczną decyzję, żeby upewnić się co do nieznajomego.
-Bella.- Powiedziałem szybko, ale niechętnie. Nie wiem, kiedy znów będę mógł patrzeć jej w oczy, ale to jeszcze nie dziś.- Przepraszam...-Sam nie wiem za co przepraszałem.-Ale muszę wiedzieć kim jest twój..hm...przyjaciel.
-To Peeta...Jest po naszej stronie. Właśnie chciał spytać czy może dołączyć do Ziemi...-Jej głos był słaby i niepewny. Patrzyła wszędzie, tylko nie na mnie. Przełknąłem ślinę i zerknąłem na Peete. W ostatniej chwili zdaje się, bo ten już wymierzał w moją twarz pięść. Uchyliłem się w ostatniej chwili, ale chłopak zamachnął się ponownie, tym razem na mój brzuch.
-Nie masz pojęcia jak bardzo chciałem ci przyłożyć.-Wysyczał i tym razem trafił mnie z prawego sierpowego w wątrobę. Jak przez mgłę słyszałem krzyk Belli, ale już nie myślałem, co robię. Moja pięść- a przynajmniej tak mi się wydawało- trafiła Peeta w oko. Syknął z bólu i kopnął mnie w potylicę, za co w zamian otrzymał solidny cios w nos. Poczułem jak po mojej brodzie płynie strużka krwi. Idiota rozciął mi wargę i prawie złamał kręgosłup, zanim wycofałem się do tyłu i zasłoniłem drzewem.  Belli jako udało się złapać go w pasie i odciągnąć na bezpieczną odległość. Peeta wciąż patrzył na mnie z wilka i dyszał ciężko, z resztą podobnie jak ja.
Odkleiłem kosmyk włosów, które przylepiły się do mojego czoła i wyplułem ślinę zmieszaną z krwią.
-Możesz zapomnieć teraz o dołączeniu do Niemych Gór. Nie potrzebujemy tu niekontrolujących się mężczyzn. Jest wojna, a my nie napadamy na swoich.- Mój obojętny ton zaskoczył mnie chyba bardziej niż jego. -Przyjdź, kiedy już dorośniesz. Na razie zostajesz uznany za wroga, za napad na Alfę.-Rzuciłem mu jeszcze jedno spojrzenie i odszedłem o kilka kroków dalej.- Strasznie mi przykro, Bella...-Nie udało mi się zmusić, żeby na nią popatrzeć, a mój głos lekko zadrżał. Możliwe, że ze złości. Odwróciłem się i ruszyłem z powrotem w swoją stronę, ściągnąwszy wcześniej potargany od walki t-shirt i rzuciwszy go na ziemię.  Kiedy odchodziłem, przed oczami wciąż miałem nietęgą minę Peety.
Nie jestem już dawnym Ice'm- dzieciakiem. Teraz muszę być Alfą, a to całkiem inny Ice. Ten Ice nie pozwala sobie na błędy, a Peeta właśnie jeden popełnił.
Idąc do jaskini, czułem jak narasta we mnie gniew i poczucie winy, którego nie mogłem stłumić. Mogę udawać, że nic mnie rusza, że chrzanię to wszystko. Ale po co? Już i tak pokazałem co chciałem przed Bellą i Peetą. Zasłużyłem na to, żeby ktoś mi przywalił i najgorsze jest to, że musiałem się obronić. Nienawidzę tego, kim jestem. Przeklinam dzień, w którym Faith uczyniła mnie Alfą i przeklinam ją, za to, że zostawiła mnie samego. Nienawidzę tego, że muszę to ukrywać. Nienawidzę tego, że jestem słaby...Tak cholernie słaby.
(Hebi?)