(Wataha Wody) od Ice'a

Uczucie troski o siostrę i wkurwienia na Rena mieszały się we mnie, tworząc dziwne połączenie. 

W głowie rozważałem kilka możliwych rzeczy, które mógłbym wtedy zrobić Alfie Powietrza w zamian za czerwony ślad na gładkim policzku Faith. Przez myśl przeszedł mi obraz zmasakrowanej twarzy Rena, który nie byłby już tak przystojny jak teraz. 

Skrzywiłem się i pogładziłem siostrę po głowie, wciąż wtuloną w moje ramię. Po wyjściu North'a przestała płakać, ale nadal nie drgnęła w pozycji małego dziecka, jaką przyjęła, kiedy cała zapłakana znalazła się w moich ramionach na korytarzu. Nie musiała nic mówić. Z niewielkim wahaniem przekazała mi wszystko telepatycznie, pozwalając mi poczuć cały swój ból, upokorzenie i strach przed Renem. W pewnym sensie go rozumiałem. Sam czułbym to samo, gdyby chodziło o Hebi, ale nie mogę darować mu tego, że skrzywdził moją siostrę. Nawet jeśli faktycznie była w jakiś sposób winna.

-Skurwiel.- Powiedziałem. Faith wzdrygnęła się ledwo zauważalnie.- Pożałuje tego, co ci zrobił.

-Nie, Ice...- Pociągnęła nosem i wyprostowała się, odsuwając się ode mnie na kilka centymetrów. -On miał rację. Jestem idiotką. a to, że mnie uderzył...Wiesz jak porywczy potrafi być Ren. To nic wielkiego.

Skrzywiła się jednak kiedy dotknąłem jej policzka. Nie potrafiłem dlaczego nadal go broniła. Mimo tego wszystkiego, co przez niego przeszła. 

-Będziesz miała obrzydliwego siniaka. Nie zasłużyłaś na takie traktowanie.- Powiedziałem z powagą.

-Może.- Wstała. Na twarz wróciła jej zwyczajna, opanowana maska, którą przybierała za każdym razem kiedy chciała zademonstrować wszystkim swoją siłę.- Ale pamiętaj, że Ren jest Alfą. Jest silniejszy od ciebie, ode mnie, od większości. Mogę go nienawidzić, ale nie mogę z nim walczyć, bo jestem na przegranej pozycji. Zostaw to, Ice. Przełknę to jakoś...Miewałam gorsze sytuacje.

Posłała mi słaby uśmiech, ale w jej złotych oczach nadal błyszczały resztki łez.

Wiedziałem o czym tak naprawdę myślała. Za dobrze ją znałem. Nie chodziło o siniec na policzku, Faith nie ruszały skaleczenia. Ren był jej przyjacielem, a to jak ją potraktował było jak...zdrada. Kolejna zresztą i pewnie nie ostatnia w jego wykonaniu.

*

Najpierw pomyślałem, że mimo tego wszystkiego, co mówiła Faith, pójdę do Rena i dam mu w pysk.

Może jestem głupi, ale nikt nie może tak traktować moich bliskich, bez względu na to, w jakim jest stanie...

Rozczarowałem się jednak. Rena nie było w domu. Zniknęły też wszystkie jego rzeczy. Nie miałem ochoty zastanawiać się, gdzie mógł pójść. Chociaż to dość proste...Wszystkie drogi Rena prowadzą przecież do Sol.

*

Upewniwszy się wcześniej, że Faith zasnęła, wróciłem do naszej- mojej i Hebi sypialni. 

Dopiero kiedy poczułem zapach Alfy Burzy poczułem się wolny, mnie zbrukany i potrzebny. Uświadomiłem sobie, że nie byłem tak blisko niej co najmniej kilkanaście godzin, które odbijały się echem w moim wnętrzu. Poczułem na skórze jej ciepło jeszcze zanim przytuliła się do moich pleców.

-Długo cię nie było.- Powiedziała. W jej głosie dało się wyczuć coś dziwnego. Odwróciłem się momentalnie i wziąłem ją w ramiona.

-Znowu źle się czujesz?- Spytałem, całując ją w czoło. Była jeszcze bardziej blada niż kiedy się rozstawaliśmy.  Może tylko tak mi się wydawało przez światło księżyca wpadające przez okno...

-Nie, już wszystko okej.- W jej głosie nie było przekonania, co mnie zaniepokoiło.- Wyglądasz na przybitego. Coś się stało?

Westchnąłem, wpatrując się w rubinowe, iskrzące się złotymi refleksami oczy Hebi. 

-Faith wróciła bez Sol i dziecka...Nie wiadomo co się z nimi stało. Kiedy Ren się dowiedział, wpadł w szał. Skończyło się wymierzonym w Fai policzkiem i jego zniknięciem.- opowiedziałem w skrócie. 

-Żartujesz?- Hebi zaskoczona, zamrugała z niedowierzaniem.

-Nie. Tym razem nie skończy się na zwykłym podaniu sobie ręki...- Przetarłem oczy ze zmęczeniem.- Jestem beznadziejnym bratem...Powinienem to wszystko wyczuć, jakoś ją obronić, załagodzić sytuację.

-Ice, proszę cię, nie obwiniaj się o całe zło na tym świecie.- Alfa Burzy zmarszczyła czoło.- Nie myśl o tym chociaż przez chwilę... Wszystko jakoś się ułoży, jak zwykle.

Uniosła się na palcach i nakryła moje usta swoimi, sprawiając, że zapomniałem o wszystkim, co do tej pory dręczyło moje sumienie. Wplotłem palce w czarne jedwabiste włosy Hebi i powiodłem ustami po jej policzku.

-Dziękuję, że pozwoliłaś się kochać.-Wyszeptałem i przyciągnąłem ją jeszcze bliżej, o ile to w ogóle było możliwe, do siebie.

-Nie ma sprawy.- Hebi uśmiechnęła się figlarnie i zawiesiła dłonie na moich barkach. Zaśmiałem się i ugryzłem ją w szyję.- Kocham cię, loczku.

-Ja ciebie też, Księżniczko.- powiedziałem, wracając z powrotem do jej ciepłych ust.- Ale to już chyba wszyscy wiemy.

-Tak, wszyscy.- Dodała, zanim oboje zatopiliśmy się w swoich słodkich pocałunkach.

(Hebi?)