(Wataha Wody) od Ice'a

-Uwierz albo zabij.-Dziewczyna wpatrywała się z determinacją w Rena. Stałem obok i niemal widziałem jak bardzo musi ze sobą walczyć.
Ren powoli wciągnął powietrze i rzucił mi krótkie spojrzenie, po czym znów skierował wzrok na dziewczynę.
-Możesz z nami zostać.- powiedział w końcu, odwracając się w stronę drzwi.- Tylko się nie zadomawiaj. Za kilka godzin opuszczamy to przeklęte miejsce...-rzucił jeszcze przez ramię i wyszedł.
Przez kilka sekund po prostu stałem z założonymi rękami, mrużąc oczy na widok Nataniela wciąż stojącego przy wejściu. Niepokoił mnie ten koleś, a zwłaszcza jego szczególe zainteresowanie Hebi.
-Powiedz mi...- zwróciłem się do niego.- Jakie zadanie przydzielono ci jako łowcy, kiedy tu przybyłeś? - Czułem jak mój puls przyspiesza odrobinę. Dlaczego wcześniej nie zadałem mu tego pytania?
Chłopak zbladł ledwo zauważalnie, ale zachował pewny siebie uśmieszek. Prawdopodobnie nigdy się z nim nie rozstawał.
-Miałem znaleźć dziewczynę.
-JAKĄ dziewczynę?- Zacisnąłem lekko zęby.
-Dziewczynę władającą żywiołem Ducha. Sol.- popatrzył mi wyzywająco w oczy.- Wiem, że jest tutaj szczególnie chroniona, ale uwierz mi, że gdybym chciał wykonać swoje zdanie, już dawno byłoby po krzyku. A więc to, że jak do tej pory nie zbliżyłem się do dziewczyny nawet na jeden krok, powinno przekonać cię o moich czystych zamiarach.
-Masz szczęście, że Ren nie wie po co tutaj przyszedłeś.- syknąłem.- Byłbyś już martwy.
-Dlatego właśnie byłoby miło, gdybyś jednak powstrzymał się od wyjawienia mu tej rewelacji.-Nataniel uśmiechnął się, niewzruszony.
-Zobaczymy.-warknąłem i wyszedłem z groty, trącając go przy tym ramieniem.

*

Krążyłem po grocie, szukając przedmiotów, które przydałyby się nam w ludzkim mieście. 

Niewiele tego było. Jakieś ubrania, kilka starych listów od matki, parę książek...I to wszystko. Rzeczy Hebi stanowiły równie mały dobytek, w którego skład wchodziła niewielka ilość ciuchów, stara księga czegoś tam, trochę noży o interesującym kształcie, szczotka do włosów i jakieś drobiazgi o mniejszym bądź  większym znaczeniu. Wrzuciłem wszystko do lnianej torby i rzuciłem jeszcze raz okiem na pokój. Teraz wydawał się jeszcze bardziej ponury niż wcześniej. Na samym środku zostało jedynie dość liche łóżko, pozbawione nawet jakiegokolwiek koca lub kołdry. Żyliśmy doprawdy w skromnych warunkach....

Zamknąłem drzwi z trzaskiem i ruszyłem korytarzem, zaglądając do pozostałych grot. Większość była już pusta, a w ich wnętrzu unosił się ponury zapach smutku i żalu. 

W jednej z nich znalazłem Hespe. Siedziała na łóżku i ze wzrokiem skierowanym na podłogę nuciła coś pod nosem. 

-Gotowa?- Spytałem.

-Nie miałam ze sobą żadnych osobistych rzeczy.-wzruszyła ramionami.-Więc tak. 

-Chodź ze mną.-Wziąłem ją za rękę.- Kiedy już będziemy na miejscu będziesz miała mnóstwo niepotrzebnych szpargałów. Osobiście o to zadbam.- Posłałem jej ciepły uśmiech.

-Nie wątpię...- Uśmiechnęła się smutno i poszła w ślad za mną, cały czas trzymając mnie za rękę. 

W głównej grocie siedzieli już wszyscy pozostali. Przejechałem po twarzach zebranych, próbując przypomnieć sobie ich wszystkie imiona. Ta nowa, Aria, siedziała pod ścianą, okrywając się ramionami. Cała trzęsła się z zimna. Rzuciłem okiem na to, co zostało z jej bluzki i bez słowa podałem jej mój t-shirt. Uśmiechnęła się wdzięcznie, sprawiając, że moje wszelkie wątpliwości dotyczące jej prawdomówności rozwiały się niczym dym z dogasającego na środku groty ogniska. 

Poszukałem wzrokiem Hebi i znalazłem ją, śmiejącą się z Natanielem kilkanaście metrów dalej. Czułem jak narasta we mnie irytacja. 

Ruszyłem w ich stronę, rzucając Hespe przepraszające spojrzenie, mówiące coś w rodzaju "Za chwilę wrócę". Dziewczyna kiwnęła głową ze smutkiem i przysiadła obok Arii, ubranej teraz w moją koszulkę. 

-Spakowałem nasze rzeczy- oznajmiłem Hebi, przygarniając do siebie czarnowłosą Alfę Burzy i ignorując Nataniela. Pachniała tak słodko. Mieszanką piżma, kwiatów i wanilii.

-Świetnie. A jak wytłumaczysz mi to, że tamta dziewczyna jest w twojej koszulce?-Uniosła brew, krzyżując ręce na piersiach. 

-Było jej zimno.-Wzruszyłem ramionami, całując ją w podbródek. 

Nataniel obserwował nas z irytacją, co- nie ukrywam- sprawiało mi niewypowiedzianą przyjemność. 

-Gotowi do drogi?- Spytał Devon, który dołączył do naszej grupki. 

- Czekamy jeszcze na Faith, Rena i Sol.- powiedziałem i wtuliłem twarz w miękkie włosy Hebi.

(Reszta spakowana?)