(Znikąd) ...

Sam nie wiem jak dużo czasu minęło odkąd TO się zaczęło. Nie mogłem nawet precyzyjnie określić, kiedy dokładnie stałem się czymś na podobieństwo ducha. Zabawne, zawsze wyobrażałem sobie duchy jako półprzezroczyste istoty, które oprócz tego, że od czasu do czasu pojawią się służąc dobrą radą lub ostrzeżeniem i podzwaniają niewidzialnymi łańcuchami, niewiele robią. Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że „życie” takiej zagubionej duszy może być znacznie bardziej skomplikowane. Nawet jeśli przegapiłem gdzieś tę lekcję, ktoś ciągnący z góry za sznurki stwierdził pewnie, że taka wiedza jest mi niezbędna do egzystowania.

Tak więc jestem.

Nawet nie mogę powiedzieć, że żyję. Po prostu jestem. I to mnie tak niemiłosiernie wkurwia.

Oprócz pragnienia, którego nie mogłem ugasić, głodu, którego nie dało się zaspokoić i przenikającego zimna towarzyszącego mi na każdym kroku nie czułem nic. Nigdy nie byłem zmęczony, nie mogłem zasnąć, żeby choć na chwilę zapomnieć o wszystkim. Przez to miałem dużo czasu na myślenie. Zbyt dużo. Wracały do mnie wspomnienia z całego życia, czasem wydawało mi się, że widzę niewyraźne postacie odgrywające sceny z przeszłości. Pierdolony teatrzyk cieni. Oprócz tego, wyglądało na to, że w jakiś dziwny sposób jestem związany z najbliższą okolicą. Kiedy próbowałem oddalić się od Niemych Gór ciągnęła mnie do siebie jak psa na łańcuchu.

Czas leciał mi cholernie wolno. Dni i noce wydawały się być kilka razy dłuższe. Ostatecznie straciłem rachubę.

Wszystko to mógłby podsumować jednym, porażającym swoją filozoficzną głębią stwierdzeniem: jestem w dupie.

Początkowo próbowałem porozumieć się z innymi. Widziałem wszystko co robią, chodziłem za nimi, krzyczałem, ale wyglądało na to, że nikt mnie nie widzi ani nie słyszy. Przynajmniej do pewnego czasu.

Dziewczyna, którą spotkałem musiała być jedną z nowo przybyłych do Niemych Gór, ponieważ nigdy wcześniej jej nie widziałem. Była pierwszą osobą, która mogła mnie zobaczyć. Nie będę ukrywał, że się ucieszyłem. Nie pamiętam, kiedy ostatnio mogłem z kimkolwiek porozmawiać, nawet inne dusze, która spotykałem nie były zbyt… towarzyskie. Większość z nich tylko łkała i patrzyła się w przestrzeń, twarze niemal wszystkich były dla mnie niewidoczne. Na dodatek spotkałem tę dziewczynę po raz drugi.

Stałem oparty ścianę słuchając jak część mieszkańców Niemych Gór naradza się w sprawie przeprowadzki do miasta. Oczywiście nikt mnie nie widział ani nie słyszał, więc mogłem bezkarnie rzucać złośliwymi uwagami i komentować. Była to prawdopodobnie jedyna zaleta tego stanu.  W pewnym momencie wyczułem obecność tej dziewczyny. Kiedy wyjrzałem na zewnątrz jeszcze jej nie było, ale wiedziałem, że nadchodzi.

Nie pomyliłem się.

- Znowu się spotykamy…- mruknąłem nie mogąc powstrzymać pojawiającego się na moich ustach grymasu parodiującego uśmiech. 

Dziewczyna wzdrygnęła się. Powoli odwróciła głowę w moją stronę.

- Kogo moje piękne oczy widzą…- zbliżyłem się do niej - Więc naprawdę mnie widzisz…

-  Kim jesteś? – spytała w końcu cicho.

- Hm, trupem – odpowiedziałem w przypływie inteligencji – W tym momencie bardziej interesująca jesteś ty. Jesteś jedyną osobą, która mnie widzi – dodałem szybko widząc jej zmieszanie.

- Nazywam się Hespe. Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie...

- Co ty na to – przerwałem jej - żebyśmy przenieśli tą rozmowę w inne miejsce? Gdyby ktoś tu przyszedł, jedyne co by zobaczył to to, że rozmawiasz z powietrzem.  Nie uważasz, że mogłoby się to wydać trochę podejrzane?

Po chwili namysłu powoli kiwnęła głową.

- A tak w ogóle – posłałem jej uśmiech – Jestem Macabre.

(Hespe?)