od Anny

Pomysł odwiedzenia rodzinki moich przyjaciół wydał mi się całkiem zabawny. I dlatego musiałam lecieć.

W samolocie nie byłoby źle, gdyby farbowana blondynka siedząca obok mnie nie gadała cały czas o swoim chłopaku, który ją okradł i zostawił dla jakiejś trzeciorzędnej striptizerki. 

-Naprawdę, to okropne- usłyszałam dźwięk sms'a, udałam że napisał do mnie East.- Widzisz tamtego chłopaka?- pokazałam palcem na East'a.- właśnie mi napisał, żebym wzięła od ciebie numer telefonu. Może pójdziesz z nim pogadać? Dziewczynie powiedz, żeby przyszła na twoje miejsce, powiedz że ją wołam.

Blondynka popatrzyła na mnie zaskoczona i poszła w ich kierunku. Po chwili East wychylił się zza fotela wyglądając na przybierając wściekłą minę, a Cassie z radością usiadła obok mnie.

 - Dzięki, ten facet doprowadza mnie do szału.

 - Teraz ona doprowadzi do szału jego. Uczciwy układ, nie?- wybuchnęłyśmy śmiechem. Ostatnie dni spędzałyśmy razem. Bardzo polubiłam Cassie. - Widziałam jak na ciebie patrzy, myśli że jest lepszy od ciebie.   

- A nie jest?- uniosła brwi

- Żarty sobie robisz? Jesteś człowiekiem, a żyjesz z wampirami! Jesteś zajebista.- szturchnęłam ją łokciem-Każdy inny człowiek na twoim miejscu umarłby ze strachu.

Resztę podróży przegadałyśmy.

***

Po wylądowaniu dojechaliśmy limuzyną do rodzinnej willi rodziny Taylor'ów i spotkaliśmy się z rodzicami chłopaków. Karen i Ericowi od naszego ostatniego spotkania nie przybyło nawet jednej zmarszczki. Wciąż oboje promienieli swoim urokiem i atrakcyjnością. North i East byli podobni do swojej ciemnowłosej matki o przenikliwych fiołkowych oczach i wyraźnych rysach, natomiast West i...South przypominali bardziej ojca- przystojnego blondyna z zielonymi oczami i czarującym uśmiechem. Wizualnie wszyscy byli idealni. Mentalnie...prawie.

Mina ich ojca na widok East'a była niezapomniana. Ich matka podbiegła do niego i zaczęła trajkotać radośnie, wypytując o wszystko, co tylko przyszło jej do głowy. 

Super, nie ma to jak wysłuchiwać kazań na temat tego jak to ona się o niego bała.

Miałam nieodparte wrażenie, że powinnam być gdzieś indziej. Tylko gdzie?

North od razu poszedł  rozmawiać z ojcem  na osobność. Prosił żebym poszła z nimi, ale odmówiłam.

Rozsiadłam się wygodnie na kanapie z kieliszkiem krwi w ręce i zamknęłam oczy.

- Jak się czujesz?- Fiołkowe oczy Karen wpatrywały się we mnie badawczo.

- Coraz gorzej... wszystkie te sprawy z wilkołakami, kłótnie z Nort'em. To mnie wyczerpuje.

- Wiem, że wam obojgu jest ciężko. Ja też nadal to przeżywam. W końcu nie byłaś jedyną kobietą, która go kochała.- uśmiechnęła się do mnie ciepło.- Co do tych wilkołaków... sama nie jestem zbyt szczęśliwa, że im pomagacie. To niebezpieczne. 

 Nie chciałam jej mówić że darowałam życie zabójcy jej pierworodnego. Wtedy to ona by mnie zabiła. 

- Pójdę się położyć.- Wstałam i poszłam w kierunku sypialni gościnnej.

 W korytarzy natknęłam się na North'a.

- I co? Wiesz już czego zażądać od piesków?- powiedziałam bez większego przekonania.

- Tak- posłał mi obojętny uśmiech.

-Jesteś dzisiaj niezwykle rozmowny.- powiedziałam ironicznie.

- Niby o czym miałbym z tobą gadać?

-Pomyślmy... o strategi? Nie tylko ty jesteś tu od dowodzenia, Ja jestem najstarszą z dziewczyn, Bardzo mi przykro, ale to oznacza, że musimy współpracować. A więc?

Jego fioletowe oczy rozbłysły gniewem. Czyli naprawdę go wkurzyłam.

-Dobra.- warknął.- Chodź.

Uśmiechnęłam się triumfalnie i podążyłam za nim.